Ağaçlar, yıldızlar ve göçen kuşlar,
Salınırken göğün terazisinden giyotinler düşüyor.
Alıyor başları ve fikir uçlarını.
Tavafın otuz üçüncü derecesinde,
Yerin altından bir ezan sesi yükselmekte,
Namaza ve tövbeye hazırlanan müminlerin kulaklarında,
Aşka ve kavgaya çağıran kızıl bir çığlık yankılanıyor.
Adabımız ve ahlakımız, baharda uyanıp bütün yaz gezinen,
Saçı başı açık, baldırı çıplak,
Eli bereketli, dili mucizeli bir avrada bakmamak,
Dokunmamak, meşk etmemek için sabrını ateşe yatıran,
Ateş kesmeyenin kırbaçla saldırdığı bir keşiş çağı daha
bitiyor.
Tüylerini, maskelerini ve bin bir süs ile tılsımlanmış
cübbelerini,
Davullarını, zillerini ve her nefesi ruh edinmiş neylerini,
Saçları topuklarına deyen bu avradı uğurlamak için,
Belki de yere düşen yapraklardan çürütüp,
Süzüp, arıtıp bir iksir hazırlamak için,
Su yerine alevin aktığı,
Kış gelince damla damla azalan bir musluğun başında,
Keselerini doldurmak, yaralarını sarmak için bekleyen bu
meczuplar,
Kazacakları mezardan başka bir dilberin geldiğini bilseler;
Söylemezler, ağlamazlar böyle şarkılar.
Yıldızlar, ağaçlar ve göçen kuşlar,
Salınırken göğün terazisinde filizler titreşiyor.
Salıyor ıtırlarını ve tohumlarını.
Kayın ağacının otuz üçüncü derecesinde,
Anka kuşunun en küçük torunu yuvasını kuruyor,
Yeni çağın makamını tutturmaya çalışan kamların ateşinde,
Su renginde bir alaz dans ediyor.
