biraz uyuyayım

önceden insanlar dediklerime ruhlar der oldum
sanırım duygularım takla attı ve ben keşiş oldum
sırtıma yılanları şaklattıkça güldüm
dudağıma ballı buseler dokundukça gözyaşlarımı döktüm.

Mitoloji

hep bozmak için ettim yeminleri

keyfi güzeldi fakat dünyevi idi

dört ejderin gölgesiyle oynardım çocukken

büyüdükçe bitti ensemde nefesleri

krallığın beş valisi dünya melekeleri

kimi katip kimi rehber kimisi de münzevi

yazıp çizdiler ve karıştırdılar tepsiyi güzelce

büyüdükçe ayıkladım taşlarını ve çürüklerini

gülü ararken solucanlarla tanıştım

bülbüle kulak verdim alkızlara karıştım

umay kızdı yasak verdi yedi yıl

keşiş oldum vadilere sığıştım

en karanlığın ardından hep güneş doğarmış

sandım ama kutbun şer-i ufku da pek darmış

ne apaydın ne kapkara bir uzamda

ejderlerin mezhebine sataştım

şol gün geçti dilberlerde eridim

kün deyip yollarına süründüm

kalb yağını yedirdikçe erittim

kara perilerden bir dilbere sığındım

Yağmurlu aylar ve ertesi

Kasım aylarının sonlarına doğru,

Soğuk yağmurlar ile ılık olanları arasındaki o kuru mevsimde,

Çiçeklerin tomurcuklar içinde sıkıntıdan patladığı zamanların başlangıcında,

Sabahları yürüyerek gittiğim değirmenin gölgesi,

Tam olarak meşenin dibindeki tek mezarın taşına denk geliyor.

Sabahları yürümekten söz edebilirim;

Karnı aç ya da canı sevişmek isteyen serçelerin,

Güvercinlerin, sakaların, saksağanların arasından,

Ormandaki evimin kasabaya inen patikasını yuvarlayaraktan,

Avdan dönenlerle beraber,

Oduna gidenleri selamlıyoruz.

Değirmenin bakımı gerçekten önemlidir kasaba halkı için.

Kasaba halkının karnı doyduğu müddetçe akıllarına gelmem hiç.

Hızır aylarının ilk demlerinde,

Ilık akşamüstü yağmurlarının, ıslak zeminli sabahlarında,

Çiçek açmış iğdelerin arasında gezinen arıların vızıltıları ile,

Sabahları yürüyerek gittiğim mektebin çocukları,

Işıldayan gözleri ile bana bakıyorlar.

Sabahları yürümekten söz edebilirim;

Dirhem ile tay nalı arasında değişen ebatlarda,

Ve kıvrılan parıltılı yolların uçlarında salyangozlar, antenleri ile havayı kokluyorlar.

Avdan ve mantardan dönenlerle beraber,

Meyveye, oduna ve bala gidenleri uyarıyoruz.

Yeri cilalayanlara dikkat etsinler istiyoruz.

Mektepteki çocukların her biri küçük bir kâinat.

Belki anlamıyorlar dediklerimi şimdi,

Fakat her biri için bir beyaz belirince aklın tarlasında,

Kulaklarım çınlayacaktır elbet.

Yaz gündönümünün arifesinde,

İlk başakları sarartmaya yetecek kadar sıcağı olan güneşin altında,

Büyük sosyalist devrimi her sene yaşayan karıncalara basmaktan korkarak,

Sincaplardan, tilkilerden ve büyüklerinin üzerinden seken kuzulardan çekinerek,

İlk hasadın çuvallarını taşırız değirmene doğru.

Gün ortasında savrulan orakların türküsünü söyleyebilirim;

Masallardan süzülüp, hikâyelerde dinlendirilen kahramanlar,

Kanları kaynayan gençlerin ufak şiirlerinde mayalanırken,

Gül, bülbül ve maşukun pervanesi olup mahvolan,

Çöllerin ya da dağların serserisi olup da nakaratlara nakşolan,

Aşk ya da ışk erinin türküsünü söyleyebilirim.

Her akşam kasabanın meydanında toplanıyoruz.

Her akşam aynı kazandan içiyoruz çorbamızı.

Her akşam yürüyoruz kimi ormana kimi tepelere,

Her akşam çıkıyor bülbüller, anıyoruz o kahramanı sessizce.

Dörtte üç

Göğün en karanlık ve en soğuk köşesinden

Buzdan daha yapışkan

Kandan daha akışkan

Bir nurun düştüğü anda döle

Gökte yıldızlar ve ay

Yansıyordu gümüşün üstündeki göle

Temaşa sürüyordu dalgaların üzerinde

Dört ve iki ve üç

Raks etmekteydi kumaşının

Saçılan eteklerinde dağın

O dağ ki çil çil yanağındaki gamzede

Kırağı tutuyor o yanakta bir hüzün

Keşiş sözler verdi rakamlarla sayılır

Hayalleri salar göğe

Günahlarla boyanır